خوردم به بی پولی، و الا هوس کرده بودم خودم را به چند جلد کتاب مهمان کنم، از آنها که توی پشت پسله های کتاب فروشها پیدا می کنی، باقی مانده های انبار دهه هفتاد، حتی شصت. بس که قحط سالی ست.
اما خورده ام به بی پولی. پولم را خرج یک تبلت اندرویدی کردم، برای عزیزم. اما به دردش نمی خورد. لابد تبلتش بی کیفیت است، یا عیب از اندروید است، یا عزیز من حوصله سر و کله زدنش را ندارد.
اینها را می نویسم که کسی مثل من گرفتارش نشود. تبلت ویوپد 10 اس که توی سایتهای ایرانی امتیاز 9/25 گرفته (در حالتی که به گالاکسی سامسونگ 9/5 می دهند) یا قیمت 538 تومن (در مقایسه با یک تومن سامسونگ) خوب آدم فکر می کند ارزش امتحانش را دارد. به خصوص که گارانتی یکساله آواژنگ را هم داشته باشد. و خصوصاً که پول بیشتری هم در بساط نداشته باشی (که اصل مسأله هم اینست). به خودم گفتم، خوبه لابد، با امتیاز 9/25 و آنهمه تعریف. می خواستم عزیزم کیفش سبک باشد. فایلهایش را سینک کند و عوض آنکه این لپ تاپ و شارژر را هی با خودش اینور و آنور بکشد، تبلتش را ببرد.
اما به کار من نیامده. مخصوصاً تاچ صفحه، تاچ صفحه بدترین قسمت اش است. تقریباً ده بیست باری باید تلاش کنی که این نوار قفل صفحه را بتوانی بکشی بالا. یعنی با هر ده انگشت و تمام قسمتهایش باید امتحان کنی. تایپ که تقریباً غیر ممکن شده است.
خلاصه توی این بی پولی خرید بدی بود.
