انتخابات در مملکت ما تا حد "تو دهنی" فروکاسته شده است. این "تو دهنی" شده خوش ترین خاطره ما از اولین و آخرین مشارکتمان در بنای دموکراسی. چه آن دفعه که به پشتیبانی ما توی دهن آن دولت زدند، چه آن بار که محض تو دهنی به پشتگرمی همدیگر رأی دادیم. اگر اینبار هم مجال تو دهنی زدن داشتیم لابد می رفتیم. کما اینکه حضرتشان هم فرمودند "انتخابات حقیقتاً سیلی ست". آنها هم که می روند لابد به هوای همین سیلی می روند. و خوب بر همگان هم واضح و مبرهن است که تو دهنی و سیلی در دموکراسی هیچ کاره اند.
تصور کن، فقط یکبار، یک انتخاباتی را که بی هوس سیلی و تو دهنی برگزار شود. ان جی او هایی که کار آموزش و انگیزش مردم را به عهده داشته باشند، سازمانهایی که به مردم مطالبه کردن خواسته هایشان را از نمایندگان بیاموزند، و فعالانی که به مردم یاد بدهند انتخابات حقیقتاً سیلی نیست.
ولی خوب، ما مرده آن "تو دهنی" بزرگیم. اینور شهریها به آنور شهریها، حیدریها به نعمتیها، و همه با هم به آنور آبیها. هنوز هم جاذبه جادویی این "تو دهنی"، با کمی چاشنی رجزخوانیهای پهلوان پنبهای ما را به حرکت خواهد آورد.
بیچاره مملکتی که به قول اصغر فرهادی "زیر غبار سنگین سیاست" و فساد و قدرت طلبی، دارد جان می کند. "تو دهنی" علاج دردش نیست.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر